ده‌ ساله بودم و در اردویی تابستانی به‌ سر می‌بردم. مشغول بازیِ پرچم را بگیر بودیم و حتی برای یک ثانیه هم قادر به کنترل ادرارم نبودم. دوست نداشتم کسی بفهمد شلوارم را خیس کرده‌ام بنابراین یک بطری آب روی خودم خالی کردم. تصور کنید! هیچ‌‌کس حتی کریستین کلارک (عشق دوران مدرسه‌ام) هم متوجه نمی‌شد. حتی آن‌ موقع هم بسیار زیرک و باهوش بودم.

آیا برای بقیه عجیب بود که یک‌دفعه خیسِ آب شده بودم؟
شاید.
اما من ترجیح می‌دادم عجیب‌ و غریب به‌ نظر برسم تا اینکه به‌ عنوان کسی شناخته شوم ‌که شلوارش را خیس کرده است.
این یک امر طبیعی‌ست؛ البته نه برای آن‌ موقع؛ چون من سه دفعه با فاصلۀ خیلی کم زایمان کرده‌ام. به‌ دنیا آوردن بچه مثل پرت‌ کردن موشک به هواست. همه‌ چیز را سرِ راهش خراب می‌کند و این بدان معناست که بله، من گاهی‌ اوقات شلوارم را خیس کرده‌ام. اگر شنیدن این موضوع احساسات لطیف شما را خدشه‌دار می‌کند در این‌ صورت تصور می‌کنم شما هرگز با مشکل کنترل ‌ادرار مواجه نشده‌اید. خیلی خوب، خوش ‌به‌ حالتان. اما اگر تجربۀ من از نظرتان با عقل جور در می‌آید پس شما هم این تجربه را داشته‌اید و این بدان معناست که از یادآوری وضعیت نامساعد مشابهی که در آن گیر کرده بودید به خنده افتاده‌اید.

با پسرهایم در حالِ پریدن روی تشک پرش‌ درجا بودیم و بعد از انجام حرکت لمس انگشتان پا در حال پرش، یک‌ نفر برایم هورا کشید. این تنها مهارتی است که روی ترامپولین بلد هستم. اگر قرار باشد برای رفتن روی این تشک فنری که مثل تلۀ مرگ می‌ماند پیش‌ قدم شوم بهتر است بدانید که حاضرم با جان‌ و دل این کار را بکنم. در یک لحظه داشتم مثل دختری نوجوان که در مسابقات چیرلیدری شرکت می‌کند بالا و پایین می‌پریدم و در لحظۀ بعد شلوارم خیس شد. کسی متوجه نشد. مثل دفعۀ قبل عادی رفتار کردم. مجبور بودم به بالا و پایین‌ پریدن ادامه دهم تا شاید بادی که جریان پیدا می‌کرد شلوارم را خشک کند. من آدم باهوشی هستم، یادتان که نرفته؟ زمان‌بندی‌ام حرف نداشت چون کمتر از سی دقیقۀ بعد یک پست از پیش‌ برنامه‌‌ریزی‌ شده روی فیسبوک آپلود شد که من را در حال آماده‌ شدن برای حضور در مراسم اسکار نشان می‌داد.